W tym czasie podeszła do niego mama Mery i go pocałowała.
-Chciałam ci powiedzieć- zaczęła mówiąc do Mery- to jest mój nowy mąż, Tomek.
-Dzień dobry...
-Oliwia! Chodź się przywitać!- krzyknął Tomek.
Do drzwi podeszła 13-letnia dziewczyna. Miała blond włosy i niebieskie oczy.
-Cześć- powiedziała patrząc złośliwie na Mery.
15-latka tylko pokiwała głową.
-Chodź pokażę ci Twój pokój- zaproponowała mama.
-Okej- dziewczyna uśmiechnęła się. Miała ona w sobie takie coś, że gdy uśmiechnęła się nikt z otaczających ją osób nie mógł tego też nie zrobić. Uśmiechał się od razu. Mery poszła za mamą.
-To tu- powiedziała mama otwierając drzwi- może być?
-Mamo- spojrzała na nią- nie jestem już teraz tą co byłam. Będzie pasować mi wszystko.
Mama uśmiechnęła się:
-Jak będziesz czegoś potrzebować, mów.
-Mogę wyjść? Na spacer?- zapytała, gdy jej mama wychodziła z pokoju.
-Oczywiście.
Dziewczyna uśmiechnęła się. Została sama w pokoju.
-*To jutro do nowej szkoły, klasy.. Ciekawe jak mnie tam przyjmą? A teraz na spacer!*
Mery wyszła z domu. Założyła słuchawki na uszy i włączyła swoje ulubione piosenki. Gdy szła ulicą zaczepił ją jakiś facet:
-Ej, słodziutka..
Mery spojrzała na niego pytająco. Facet objął ją i próbował pocałować. 15-latka zaczęła się szarpać. W tym momencie Johny uderzył natrętnego faceta, chwycił dziewczynę za rękę i ciągnął za sobą. Po kilku minutach biegu zatrzymali się.
-Musisz uważać na takich typków. Pełno ich chodzi po ulicach- powiedział chłopak łapiąc oddech.
-Dziękuję- szepnęła- do której klasy chodzisz?
-Do 3h. Ma do nas dojść jakaś dziewczyna. Mery Hoodie. To ty?
-Tak, ja- zawołała wesoło dziewczyna.
Chłopak uśmiechnął się:
-Wydajesz się bardzo miłą i wesołą osobą.
15-latka zarumieniła się. Po chwili odpowiedziała:
-Ty też wydajesz się być fajny.
Nastała chwila ciszy. Oboje patrzyli na siebie, ale nie w oczy. Nie mieli odwagi. Nagle Johny odezwał się:
-Zapraszam cię na coś do picia?- wyprostował się i zapytał niepewnym głosem.
-Skorzystam- odpowiedziała wesoło.
Chłopak uśmiechnął się i wyciągnął do niej rękę. 15-latka podała mu swoją dłoń. Chłopak spojrzał na nią jak na jakąś świętą.
-Coś się stało?- zapytała.
-Twoje oczy... Masz takie od urodzenia czy to soczewki?
-Dlaczego pytasz?
-Bo jedna osoba na świecie ma tylko takie oczy. Księżniczka Anglii.
-To są soczewki. Tak na prawdę mam niebieskie oczy! Tak, niebieskie!- powiedziała niespokojna.
-Okej, okej. Nie krzycz.
-Przepraszam.
-Nic się nie stało- zanucił wesoły- chodźmy do tego baru zanim się ściemni. Dziewczyna zaśmiała się i posłusznie poszła z nim przy boku.
-*Ona jest jakaś dziwna... Jakby miał jakąś tajemnicę... A te oczy.. Wyglądają na prawdziwe. Muszę dowiedzieć się co ukrywa! A tak ogólnie fajna i ładna z niej dziewczyna- zerknął na nią- jak na razie jest świetną kumpelą.* myślał Johny.
-To tutaj- powiedział zatrzymując się przed małą kawiarenką- pani przodem- wykonał ruch zapraszający.
-Dziękuję- Mery ukłoniła się i weszła do środka.
Oboje byli uśmiechnięci.
-Dzień dobry. Poproszę dwa koktajle truskawkowe-powiedział przy ladzie. Zwrócił się do dziewczyny-Lubisz truskawki, prawda?
-Uwielbiam- podsumowała podchodząc do niego.
-Proszę chwilę poczekać- powiedziała pani za ladą.
Mery miała wielką ochotę chwycić Johnego za rękę. Ale pomyślała, że to on musi zrobić ten pierwszy krok. Czuła, że się chyba zakochała w nim. W nim! A przecież prawie go nie zna! Ale wydaje się taki miły i troskliwy... Wtem do kawiarenki wszedł jakiś przystojny chłopak. Za nim szła grupa ludzi. Jakaś para zwolniła im stolik.
-Kelner!- zawołał jeden z nich.
-Kto to?- wyszeptała mery.
W tym czasie chłopak odebrał koktajle- dziękuję- rzekł. Podał 15-latce koktajl i pociągnął ją do wyjścia. Dziewczyna zmieszała się. Dlaczego wychodzili?
-Ej, ty! Czemu zabierasz tą śliczną pannę? Jak ci na imię?
-Nie odpowiadaj!- syknął do niej Johny.
Jednak ona nie posłuchała go i odezwała się:
-Mery, a co?
Chłopak szturchnął ją delikatnie, a ona spojrzała na niego dziwnym wzrokiem.
-Może przysiądziesz się do nas, Mery?- powiedział ten przystojniak.
Dziewczyna zrozumiała, że to nie wyjdzie jej na dobre.. Dlatego odpowiedziała:
-Ee.. Ja właśnie wychodziłam. Muszę wracać do domu- wymamrotała.
-Przysiądź się- warknął.
-Nie rozkazuj jej!- krzyknął Johny.
15-latka spojrzała nieco zdziwiona na niego. Dlaczego staje w jej obronie, skoro go nie posłuchała?
-Jak śmiesz mówić mi komu mam rozkazywać, a komu nie?! Mam ochotę to ona usiądzie ze mną!- krzyknął.
Johny pokazał palcami, żeby Mery uciekała. Żeby wyszła na zewnątrz i tam poczekała na niego. Teraz posłuchała go i wybiegła z kawiarni. Schowała się w parku naprzeciwko. Tymczasem w środku Johny bił się z chłopakiem, który próbował zaciągnąć do siebie Mery. Tę walkę przerwał właściciel budynku. Johny wyszedł stamtąd.
_____________________________________________________
By: Etti. ;3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz