"W oczach wilka" #2

Kilka dni później nadeszło polowanie... Z samego rana wybiegłam z domu i udałam się do lasu. Ujrzałam wilki.

*Jesteś gotowa?*

*Tak, jestem..chyba..* powiedziałam w myślach.

*Uda ci się, zobaczysz!* odezwał się Patryk.

*Nadchodzą!* zawołał Dominik.

Przemieniłam się w wilka i czekałam na środku pustej przestrzeni. Reszta pochowała się.

*Lidia! Przemieniaj się w czarodziejkę! Już!* krzyknął Ben. 

W tej chwili zmieniłam się. Stado zwabiło tutaj wszystkich myśliwych. Skupiłam się i stworzyłam kulę. Wskazywałam palcem na myśliwego i przenosiłam go do wewnątrz kuli.

*To wszyscy. Możesz zaczynać* odezwał się Dominik.

Zamknęłam oczy i dzięki mojej mocy zaczęłam wpajać im, że wilki nie są groźne, żeby się nie bali. Nagle usłyszałam za sobą strzał. Myśliwi przyjęli do wiadomości, że są bezpieczni.

*Nie, Lidia!* zawołał Patryk i ruszył w moją stronę.

Obronił mnie przed postrzeleniem. Przyjął to na siebie.

-Patryk!!- zawołałam, a łzy zaczęły mi lecieć.

Uniosłam dłoń na ostatniego myśliwego i zrobiłam to co z resztą. Gdy skończyłam przemieniłam Patryka w człowieka i uzdrowiłam go. Otworzył oczy.

-Co się stało?- zapytał.

 -Och!- przytuliłam go- uratowałeś mnie..

Odwzajemnił to.

-Chciałabym, żebyś mógł być człowiekiem.. Możesz być przy mnie.. Mogę przedstawić cię moim rodzicom!

-Kochanie.. Wszyscy myślą, że nie żyję.

-A gdybym wymazała wszystkim to z pamięci i wmówiła, że po prostu uciekłeś z domu?- zapytałam.

-Nie wiem, czy tak można.. Ben?

*Jeśli jej się uda to czemu nie? Patryk, jesteś najmłodszym z nas, który nie żyje jako człowiek. Gdybyś trzymał się blisko niej, byłoby okej.* powiedział Ben.

 -Więc?

-Możesz spróbować- powiedział całując mnie w policzek.

-Okej! Spróbuję, ale za kilka dni.. Teraz muszę wracać już do domu. Kocham cię- pocałowałam go.

*Trzymajcie się kochani!* powiedziałam w myślach i pobiegłam na przystanek.

Ledwo zdążyłam na autobus. Wsiadłam do niego i gdy dotarłam do domu zawołałam wchodząc:

-Udało się! Mamo, tato udało mi się!

Rodzice podbiegli do mnie i widząc, że nic mi nie jest odetchnęli z ulgą. Mama przytuliła mnie.

-Och, córeczko.. Martwiliśmy się..

-Ale udało mi się! Uratowałam wilki!- uśmiechnęłam się i przytuliłam rodziców.

Zjadłam kolację i położyłam się spać. Zanim zasnęłam zsunęłam roletę. Wtedy moje oczy zmieniły się na złote i błysnęły. Gdy zamknęłam oczy przybrały one naturalny kolor- niebieski.. Zasnęłam. Następnego dnia rano włączyłam komputer i zalogowałam się na facebooku. Rozmawiałam także z moją koleżanką z internetu- Zuzią przez Skypa. Dostałam wiadomość na facebooku. Przeczytałam ją i zaczęłam płakać.

-To niemożliwe! Ona nie może nie żyć!- zawołałam.

-Co się stało?- zapytała Zuzia.

 -Moja przyjaciółka, ona nie żyje!- wkurzyłam się i moje oczy zrobiły się złote- to oni ją zabili.. Już mnie popamiętają...

-Wszystko okej?- zapytała.

-Lidia, my jedziemy do dziadka. Wrócimy późno, zakluczysz drzwi?- powiedziała mama wchodząc do pokoju.

-Jasne- zwróciłam się do Zuzi- poczekaj.

Poszłam za mamą. Gdy wszyscy wyszli zakluczyłam drzwi. Teraz mogłam się zemścić na mordercach mojej przyjaciółki.

-Zuza, nie mów nikomu o tym co teraz zobaczysz, proszę. A i nie wystrasz się- uniosłam ręce do góry. Po chwili przez okno wskoczyły dwa wilki.

-Patryk!- zawołałam przytulając jednego z nich.

*Posłuchajcie. Dominik ty pójdziesz ze mną, a ty Patryk zostaniesz tutaj w razie czego, okej?*

*Okej, ale przemienisz mnie czy jak?* zapytał.

Skierowałam rękę na Patryka. Powoli zacisnęłam ją w pięść i znów wyprostowałam. Przemienił się w człowieka. Podszedł do mnie i mnie pocałował.

-Zuzia to jest Patryk- powiedziałam, a on pomachał do kamerki. 

-Ten Patryk?- zapytała.

-Tak, ten, ten. Jestem tym Patrykiem, który stracił ją przez własną głupotę i odzyskał jakimś dziwnym, ale szczęśliwym trafem- odpowiedział.

*Dominik, chodź ze mną* powiedziałam.

 Przemieniłam się w czarodziejkę.

-Wow!- krzyknęła Zuza.

-Co wy wszyscy reagujecie tak reagujecie na mój wygląd? Eh..

Skupiłam się i stworzyłam przejście do miejsca gdzie znajdują się 2 z 3 morderców Kasi.

-Lidia, czekaj! A co ze mną? To jest na drugim końcu Polski, ja się w wilka przemienię przecież- zawołał Patryk.

-No tak! Poczekaj- wzięłam poduszkę, przytuliłam ją i podałam ukochanemu- teraz się nie przemienisz przez jakieś 10 minut. Mam nadzieję, że zdążymy. W razie czego daj znać- zniknęłam razem z Dominikiem.

Nagle pojawiliśmy się w pokoju, w którym siedziało dwóch chłopaków.

-Cześć Michale. Cześć Pawle- powiedziałam wskazując ręką na nich.

Wyobraziłam sobie rzucające się wilki na kogoś. Oboje upadli.

-Kim ty jesteś?!- zawołał jeden z nich.

-Ja tu jestem od zadawania pytań. Zabiliście Kasię, prawda?

-Oczywiście- mówił patrząc na mnie złośliwie.

Zauważyłam, że drugi nagrywa mnie. Skierowałam rękę na jego telefon i go rozwaliłam.

-Więc, mówicie, że wy ją zabiliście.. Czemu co? Co wam to dało?

-Jeny, nikomu nie będzie jej brak!- krzyknął Michał- zraniła mnie i Damiana też!

-Ty ją zraniłeś. Hm.. Miałeś dziewczynę, która zachorowała na raka.. Gdy się o tym dowiedziałeś to zostawiłeś Kasię i zacząłeś knuć przeciwko niej bez powodu!- powiedziałam.

-Co ty możesz o tym wiedzieć- rzucił Paweł.

Wskazałam rękoma na nich. Uniosłam ich do góry. Przymierzałam się do tego, żeby ich spalić, lecz Dominik rzucił się na mnie. Chłopcy spadli.

*Nie zabijaj ich!! Należysz do dobrych czarodziejek, a nie do złych!* zrzuciłam go z siebie.

*Okej, ale i tak mnie popamiętają* wstałam.

Skierowałam ponownie dłonie na nich i uniosłam ich do góry. Gdy zaciskałam ręce, Michała i Pawła ściskał lód. Nagle wyprostowałam dłonie i lód stopił się, a oni spadli na podłogę.

-Gdy jeszcze raz komuś coś zrobicie to skończycie jak ten manekin- wskazałam na manekina, który zaczął płonąć, a na końcu zlikwidowałam popiół- nic po was nie zostanie.

*Mamy 4 minuty! I Patryk się zmieni* powiedział Dominik.

-Ciao- zniknęliśmy im z oczu.

Przenieśliśmy się do pokoju, w którym był Damian.

-Cześć Damianie.. Nie ładnie postąpiłeś zabijając dziewczynę, której ponoć oddałeś serce- zrobiłam z nim to samo co z poprzednimi chłopakami.

Na końcu pokazałam mu co się z nim stanie, jeśli komuś jeszcze wyrządzi krzywdę. Po tym zniknęłam i pojawiłam się u siebie w domu.

-Udało się! Akurat w ostatnich sekundach zdążyliście wrócić- zawołał Patryk podbiegając do mnie.

Zmieniłam się w normalną dziewczynę, a Patryk przytulił mnie.

*Musimy iść* powiedział Dominik.

-Nie! Jeszcze jedno... Muszę przywrócić Kasię do życia. Mam jedną taką szansę... Dar uzdrowienia... Czarna magia..- przemieniłam Dominika w człowieka.

-Zastanów się czy chcesz Patryka, czy ją przemienić.

-Jej już nie ma.. W żadnym wcieleniu.. A ja ją potrzebuję! Była mi bliska, bardzo. A Patryk- spojrzałam na niego- jesteś przy mnie..jako wilk albo człowiek. Ale jesteś, ona nie... Przepraszam, ale.. Ja chcę ją do życia przywrócić.. Poza tym ona nie żyje tylko kilka godzin, ty kilka miesięcy..- zerknęłam do książki magii.

 Patryk pokiwał głową uśmiechając się.

-Serio tego chcesz?- zapytał Dominik.

-Tak. Można powiedzieć, że po prostu zasnęła tak, że wyglądało to jakby umarła. 

-No dobra. To do dzieła- uśmiechnął się.

-Patryk, możesz już wracać- podeszłam do niego i go pocałowałam- pa.

On zniknął w oddali.

 -Będziesz musiał odwrócić uwagę jej rodziców, bo pewnie siedzą przy jej grobie- powiedziałam przeglądając księgę magii.

-Ale jak?

-Wymyślisz coś- uśmiechnęłam się podchodząc do niego- gotowy?

-Nie- odpowiedział.

-To ruszamy- przenieśliśmy się na cmentarz.

W oddali ujrzeliśmy grób Kasi i jej rodziców.

*No.. Pokaż co potrafisz* powiedziałam.

Dominik podszedł do nich.

-Em.. Dzień dobry.

-Zależy dla kogo... Kim jesteś?- zapytała mama Kasi.

-Ja.. Ja byłem przyjacielem państwa córki.. Poznaliśmy się.. Przez internet- mówił- bardzo przykro mi, że ona już.. Że jej już nie ma..

*Nie pozwól im się odwrócić* podeszłam do miejsca gdzie została pochowana moja przyjaciółka. Odkopałam kawałek, by było widać trumnę.

*To do dzieła* przemieniłam się w czarodziejkę.

Zamknęłam oczy i wystawiłam dłonie. Pomyślałam o darze uzdrawiania. Otworzyłam oczy i przed sobą ujrzałam buteleczkę z czarną substancją.

*Ugh.. Ochyda* odezwał się Dominik.

*Nie pozwól im się odwrócić!!* krzyknęłam.

Zaczął na nawo coś opowiadać. Otworzyłam buteleczkę. Dzięki magii uniosłam to w górę po czym dłonie skierowałam na trumnę. Zamknęłam oczy i skupiłam się na tym, aby dar trafił do Kasi.

*Chyba się udało..* powiedziałam otwierając oczy.

 Nagle usłyszeliśmy pukanie z wewnątrz trumny. Przemieniłam się w normalną dziewczynę. Rodzice przyjaciółki podbiegli i zaczęli odkopywać trumnę. Pomogłam im. Na końcu Dominik otworzył ją siłą.

-Jeny! Myślałam, że się uduszę!- zawołała Kasia siadając.

-Skarbie! Ty żyjesz!- przytuliła ją mama.

-Lidia! Hej!- Kasia uśmiechnęła się i mnie przytuliła.

 -Cześć- odpowiedziałam z uśmiechem.

-Mamo, tato..nawet nie wyobrażacie sobie co oni ze mną zrobili!

-Opowiesz później.. Tu nie jesteś bezpieczna, kochanie- powiedziała jej mama.

-Mogłaby przyjechać do mnie- odezwałam się nieśmiało.

-Twoi rodzice by pozwolili?

-Tak, pewnie! Tylko ja muszę już wracać.. Kasia mogłaby autokarem jutro przyjechać. Odebrałabym ją z dworca i w ogóle. Bilet do Rosewill. Do widzenia- powiedziałam.

Wyszłam z cmentarza. Dominik podszedł do mnie.

*Wracamy?*

*Wracamy* rzekłam i przeniosłam nas do mojego domu.

-Dzięki za wszystko dzisiaj. Widzimy się jutro. Przyjdę z Kasią.

-Ale ona nie wie kim jesteś!- zawołał Dominik. 

-Nie byłabym tego taka pewna.. Ona domyśliła się, że ja jestem jakąś czarodziejką.. Jest inteligentna- odpowiedziałam.

-Zrobisz jak zechcesz.. Ja muszę lecieć. Trzymaj się- chłopak zniknął za drzewami.

Następnego dnia obudził mnie sms od Kasi. Za trzy godziny będzie na dworcu. Ubrałam się. Otworzyłam Księgę Magii. Chciałam znaleźć sposób, aby wymazać ludziom z pamięci, że Patryk nie żyje i wmówić, że po prostu uciekł. A co najważniejsze jak go przemienić w normalnego człowieka.

-Tutaj nic nie ma!- zawołałam z rezygnacją.

W księdze nie było nic związanego z tym czego szukałam. Usiadłam na lóżku.

-Skoro jestem czarodziejką.. To na pewno nie jedyną.. Wiec musi istnieć jakiś świat dla nas.. Muszą istnieć inne magiczne istoty..

Powoli dochodziła godzina przyjazdu Kasi. Wyszłam z pokoju, pożegnałam się z mamą i poszłam na przystanek. Chwilę później podjechał autobus. Po wejściu do środka nadal męczyło mnie pytanie: Czy istnieją inne czarodziejki? Jakiś czas później dotarłam na dworzec. Autokary zaczęły się zjeżdżać, jednak w żadnym z nich nie było Kasi. Stanęłam przy jednym z podjazdów. Jako ostatni przyjechał autokar, w którym znajdowała się moja przyjaciółka.

-Hej!- zawołała podchodząc do mnie.

-No hej- przytuliłam ją.

-Poczekaj, odbiorę od kierowcy bagaż i będziemy mogły ruszać dalej- odeszła kawałek ode mnie.

Po chwili wróciła z bagażem.

-To najpierw pójdziemy do lasu- oznajmiłam.

-Po co?- ruszyłyśmy- ty naprawdę nie jesteś zwykłą dziewczyną.

-Tak, wiedziałam, że się domyślisz- uśmiechnęłam się.

-A kim jesteś tak dokładnie?

-Czarodziejką. Księżniczką Wilków- powiedziałam z fascynacją.

-Mam się ciebie bać?- spojrzała uśmiechnięta.

-Nie, a i chciałam ci powiedzieć, że Damian, Michał i Paweł już nic ci nie zrobią.

-No to super! Wolę jednak nie wiedzieć co z nimi zrobiłaś.

Zaśmiałyśmy się. W połowie drogi do domu Bena usłyszałyśmy szelest. Dochodził on z krzaków. Kasia zatrzymała się.

-Co to za dźwięk?

-Prawdopodobnie któryś z wilków pilnuje terytorium. Zbliżamy się do celu. Chodź.

Ruszyłyśmy dalej. Chwilę później z krzaków wyskoczył wilk. Uśmiechnęłam się, podczas gdy moja przyjaciółka była przestraszona. To był Dominik.

*Ona już wie?* zapytał.

*Tak. Nikomu nie powie, możecie jej zaufać.*

*No to chodźmy.*

Przemieniłam go w człowieka.

-Cześć. Ty jesteś Kasia?- podszedł do niej wesoły.

-Tak, a ty to...?

-Dominik.

-Dobra, chodźmy już. Mam ważne pytanie do Bena- powiedziałam.

Kilka minut później dotarliśmy na miejsce. Było tam tylko kilka wilków. Przemieniłam ich.

-Gdzie jest reszta?

-Poszli na polowanie- odpowiedziała jedna z dziewczyn.

Nagle ujrzeliśmy Bena w oddali. Nie był sam.
____________________________________________________ 

By; Etti. ;3